நன்றாக நினைவிருக்கிறது,
முதலும் கடைசியுமாக
உன் விழிகளை நேருக்கு நேர்
சந்தித்தது.
இனியென்றும் முடியாது, உன்னால் முடிந்தாலும்,என்னால்.

எப்போதாவது என்மேல் விழும்
உன் கடைவிழியமுது பருகி
இறவாது காத்திருக்கிறேன்,
அடுத்த முறைக்காக.

நீரகராதிக்காரி நீ.
ஏற்கும் பொறுளின் பொருளேற்கும்
விந்தைச்சொற்களின் சொந்தக்காரி.
கடலாழ அமைதியும்
அருவியாய் வீழ்ந்தறைந்தெழும் ஆவியும்
இன்னும் இன்னும் உன்
அறியா அனைத்து வடிவங்களுக்குள்ளும்
எதிலோ மறைந்த சிறுதுளி நான். நீரகராதிக்காரி நீ.

பூட்டில் சாவியுடனேயே
சார்த்தியிருக்கிறது,
என்னறைக்கதவு.
திறந்தால் பூட்டிக்கொள்ளும்.
பூட்டினால் திறக்கும்.
தெரிந்தவர்மட்டுமே
திறக்க முடியும் என்பதால்
சாவியுடனேயே
எப்போதும் சார்த்தியிருக்கிறது,
என்னறைக்கதவு.

கவிதை எழுதுவது எப்படி?

எப்படிக் கவிதை எழுதுவது?

எழுதுவது எப்படி கவிதை?

எழுதுவது கவிதை

 எப்படி?

கவிதை.

 

கவிதை வாசித்துக்கொண்டே

தூங்கிப்போனேன்.

எழுவேனோ?

வாசிப்பேனோ?

எந்தக்கவலையும்

இல்லாமல் இருந்தது 

இருந்தும் இல்லாத

கவிதை.  

ஆணுக்குள் பெண்.

பெண்ணுக்குள் ஆண்.

ஆண்களும் 

பெண்களும்

சேர்த்து வைத்த,

ஆணுக்குள் பெண்.

பெண்ணுக்குள் ஆண்.

    

கவிதைக்கு மட்டுமே தெரியும்

அதனுள் ஒளிந்துள்ள

காலம். 

பல்லைக்காட்டினேன்

உதவ அலைந்தேன்

பேசிப்பார்த்தேன்

பலனில்லை.

நடையைப்பார்த்தாயா?

கண்டிப்பாகப்

பலபேரைப்

    பார்த்தவள்.     

வீரப்பிரதாபனும்

தவளை இளவரசியும் 

ஏழு கடல் தாண்டி 

ஏழு மலை தாண்டி

காவல் காக்க 

சிப்பிக்குள்

 உயிர்.

வெயில் குடித்த காற்றில் 

வியர்வையுடன் அலைகிறது 

உடல். 

எப்போதும் என்னைத்

தொடர்கிறது

மரணம்.

நானாய் முடியாது

நீயாய் வா.

எட்டி நின்று சிரிக்கிறது

வந்தும் வராத

மரணம்.   

10 - 12 

12 - 14

14 - 16

16 - 18

20 - 10 

பெண்ணும் ஆணும்

பேசிச்சிரிப்பதை

ஒட்டிஉரசுவதைக்

கண்டவுடன் கொப்பளிக்கும்

பண்பாட்டுக் கோபத்தில்

இளமை கடந்துவிட்ட

ஏமாற்றமும் ஏக்கமும்.     

 

சே,

என்ன உலகம் இது?

ஒருவர் கூட இல்லையா?

எங்கே போய்விட்டீர்கள்?

என்னைக்கவனிக்காமல்.

எல்லோரும்.

 

வாயை நிறுத்திவிட்டால்

நான் செத்து

நான் வாழலாம்.

விழுங்கிச் செரித்துவிட்டால்

நானும் 

நானும்

   சாகலாம்.   

தவறைத் தொடர்ந்து

வருத்தமும் சபதங்களும்.

தப்பிப்பதற்காகத்

தத்துவங்கள்.

வாயால் வாழும் மனம்

வாழ்ந்தால் சாவு.

செத்தால் வாழ்வு.   

எப்படியோ கிடைத்துவிடுகிறது

முதற்பக்கக் கவிதை எழுத

ஒரு டைரி.

கவர்ச்சி ஆட்டங்களை 

கண் குளிரக்கண்டு

புது நொடியில் 

வழிபட்டு

மனைவியை முத்தமிட்டுத்

தழுவித் தூங்கி

புதிய சபதங்கள் 

    ஏதுமில்லை.       

நான் 

பிறருக்கு?

எனக்கு?

மலருக்கு?

உயிருக்கு உயிராய்

ஓடி ஆடி

பேசிச் சிரித்து

அழுது பிரிந்து.

வாரமொன்று

மாதமொன்று

எப்போதாவது.

பசுமையாய்

மங்கலாய்.

பிரிவும் சுகம்.      

 

பார்,

புல்தரை.

உற்றுப்பார்,

புல்.

இன்னும்,

நுனி.

இன்னும்,

பனித்துளி.

இன்னும்,

நீ,

எல்லாம்,

நான். 

 

களிமண் அல்ல 

மூங்கில்.

அளவாய்  வளைந்து

அதிகமானால் எறிந்து,  

அதிகமானால் முறிந்து,

மூங்கில். 

 

கழுதை தீர்க்கவேண்டும்,

கத்தி.

கவிஞன் தீர்க்கவேண்டும்,

எழுதி.

என் ஏக்கங்களை 

ஏமாற்றங்களை

அனுபவித்துவிடக்கூடாது

என் மகன்.

அப்பாவும்.

நானும்.

மகனும்,    

வீட்டிற்குள் வண்ணத்துப்பூச்சி 

காலச்சிறகசைத்து

பறந்து திரிந்தது.

 

சிறகுகளைப்பிடித்துக்

கற்றுத்தந்தனர்,

சரியான பாதையில்

சரியாகப்பறக்க.

 

கற்பித்தவர் கைகளில்

சிறகு வண்ணங்கள்

தூசியாய்.

 

சிறகுகள் கைகளாகத்

தோள்களில் பாரமாய்

காலம்.      

 

    

கடிவாளம் கழற்றியதும் 

எனக்கென நெருப்பு.

நெருங்கினேன்,சுட்டது.

விலகினேன், குளிர்ந்தது.

வெறியாய் அணைக்க 

வியர்வையில் கரியாய்,

நெருப்பு.

அனைத்துப் பக்கங்களிலும் 

அதே கவிதை 

எழுதிய புத்தகமாய்

வாழ்க்கை.

எனக்குத்தெரியாது 

தாத்தாவின் தாத்தாவை.

இனியும் தெரியாது 

பேரனின் பேரனுக்கு 

என்னை.