என் ஏக்கங்களை 

ஏமாற்றங்களை

அனுபவித்துவிடக்கூடாது

என் மகன்.

அப்பாவும்.

நானும்.

மகனும்,    

வீட்டிற்குள் வண்ணத்துப்பூச்சி 

காலச்சிறகசைத்து

பறந்து திரிந்தது.

 

சிறகுகளைப்பிடித்துக்

கற்றுத்தந்தனர்,

சரியான பாதையில்

சரியாகப்பறக்க.

 

கற்பித்தவர் கைகளில்

சிறகு வண்ணங்கள்

தூசியாய்.

 

சிறகுகள் கைகளாகத்

தோள்களில் பாரமாய்

காலம்.      

 

    

அனைத்துப் பக்கங்களிலும் 

அதே கவிதை 

எழுதிய புத்தகமாய்

வாழ்க்கை.

எனக்குத்தெரியாது 

தாத்தாவின் தாத்தாவை.

இனியும் தெரியாது 

பேரனின் பேரனுக்கு 

என்னை.  

தினமும் தேடவேண்டியிருக்கிறது 

அன்றைய உயிர்த்திருத்தலுக்கான 

அத்தியாவசியங்களை.

சுடுகாட்டுப் பாதைகளாய்

சிந்தனைகள்.

ஏதும்  அறியாமலேயே

பிணைக்கப்பட்டிருக்கிறேன்.

காலையில் வாசலில் 

காத்திருந்தது,

கனவில் ஏறிச் சுற்றிய 

வண்ணத்துப்பூச்சி.

நிசத்திலும் சுற்ற 

நிர்வாணமாய் வா.

நனவில் கனவா?

காணாமல் போனது 

வண்ணத்துப்பூச்சி.

வளர வளர 

வளர்ந்த கோடு

அரை வட்டமாய் 

அப்படியே நின்றுவிட ,

தேடி இணைத்தார்கள் 

இன்னொரு 

அரைவட்டத்தை.

முழு வட்டத்திற்குள்

அவளும் நானும்,

அரை வட்டங்களாய். 

 

அணுவளவு குறைந்தாலும் 

எனக்குப் பாரமாய்.

அணுவளவும் குறையாமல் 

அவளுக்குக் கடமையாய்.