கழுதை தீர்க்கவேண்டும்,

கத்தி.

கவிஞன் தீர்க்கவேண்டும்,

எழுதி.

என் ஏக்கங்களை 

ஏமாற்றங்களை

அனுபவித்துவிடக்கூடாது

என் மகன்.

அப்பாவும்.

நானும்.

மகனும்,    

வீட்டிற்குள் வண்ணத்துப்பூச்சி 

காலச்சிறகசைத்து

பறந்து திரிந்தது.

 

சிறகுகளைப்பிடித்துக்

கற்றுத்தந்தனர்,

சரியான பாதையில்

சரியாகப்பறக்க.

 

கற்பித்தவர் கைகளில்

சிறகு வண்ணங்கள்

தூசியாய்.

 

சிறகுகள் கைகளாகத்

தோள்களில் பாரமாய்

காலம்.      

 

    

கடிவாளம் கழற்றியதும் 

எனக்கென நெருப்பு.

நெருங்கினேன்,சுட்டது.

விலகினேன், குளிர்ந்தது.

வெறியாய் அணைக்க 

வியர்வையில் கரியாய்,

நெருப்பு.

தினமும் தேடவேண்டியிருக்கிறது 

அன்றைய உயிர்த்திருத்தலுக்கான 

அத்தியாவசியங்களை.

சுடுகாட்டுப் பாதைகளாய்

சிந்தனைகள்.

ஏதும்  அறியாமலேயே

பிணைக்கப்பட்டிருக்கிறேன்.

எதுவும் செய்ய வேண்டியதில்லை.

ஆளுக்கேற்றபடி 

அதுவாய் மாறிக்கொள்ளும்.

எனக்குள் நான் 

என்ன செய்தாலும் 

என்னைக்கொன்று 

நான் வாழும்.

நான் வாழ,

நான் சாக.

தான் சாக இயலா

தவிப்புகளுக்கு

புத்தகங்களே 

தூக்க மாத்திரைகள்.